عفونت هپاتیت B به عنوان یک مشکل بهداشتی در تمام جهان شناخته شده است. عامل بیماری ویروس هپاتیت B از خانواده هپادنا ویریده بوده که دارای ژنوم DNA نیمه دو رشته ای و حلقوی می باشد. این ویروس دارای 8 ژنوتیپ بوده و 9 تیپ سرولوژیک بنام زیر نوع برای آن شناخته شده است. ژنوتیپ D شایعترین ژنوتیپ در ایران می باشد (زیر نوع های ayw3-ayw-ayw2). در جریان خون ویروس هپاتیت B به شکل ساختمان های کروی شکل بنام پارتیکل Dane وجود دارد که حاوی یک پوشش و یک حفره مرکزی از پروتئین های نوکلئو کپسید است. اولین شاخص عفونت هپاتیت B آنتی ژن سطحی یا HBsAg است که برای یک دوره زمانی دو تا دوازده هفته ای پس از تماس با ویروس و قبل از پدیدار شدن شواهد بیوشیمیائی درگیری کبد در خون وجود دارد و ممکن است در این دوره فرد مبتلا فاقد علائم بالینی باشد. در این دوره با روش های حساس وجود آنتی ژن در جریان خون قابل رد یابی است. در بیمارانی که از بیماری بهبود می یابند HBsAg در طی مدت 20 – 12 هفته پس از شروع علائم بالینی و یا افزایش مقدار آنزیم های اختصاصی کبد از جریان خون حذف می شود. پایداری آنتی ژن در جریان خون به مدت بیشتر از شش ماه وضعیتی بنام حامل مزمن را ایجاد می کند. HBsAg یک شاخص عفونت هپاتیت B است که نقش اساسی را در تشخیص عفونت حاد و شناسائی موارد مزمن به عهده دارد.