بیماری‌های التهابی روده (Inflammatory Bowel Diseases: IBD) یکی از اختلالات سیستم گوارشی است که میلیون‌ها انسان را در سراسر جهان مبتلا کرده است. بیماری‌های کرون و کولیت اولسراتیو دو نوع اصلی بیماری‌های التهابی روده می‌باشند. این بیماری‌ها به ‌عنوان یک مشکل بهداشتی عمومی مطرح بوده و به عوارض بسیار برای بیمار و صرف هزینه منجر می‌گردد. علاوه ‌بر این، به نظر می‌رسد که التهاب روده‌ای به‌ واسطه IBD زمینه‌ ساز بروز بدخیمی در کلون می‌شود. از طرفی سندروم روده تحریک پذیر (Irritable Bowel syndrome:IBS) نوعی اختلال در عملکرد روده است که با درد مزمن در ناحیه شکم، احساس ناراحتی، نفخ و تغییرات در عادات روده‌ای، بدون علت خاصی، مشخص می‌شود. از آنجایی که هر دو اختلال با علائم مشابه بروز می‌کنند، بنابراین افتراق این اختلالات برای انتخاب مسیر درمانی از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشد. تشخیص قطعی بیماری‌های التهابی روده بر اساس فرآیندهای اندوسکوپی و رادیولوژیک امکان ‌پذیر است. بنابراین پزشک ناچار است تا برای اخذ تصمیم درست در جهت درمان بیمار از روش‌های تهاجمی پیچیده بهره‌گیری نماید. طی سال‌های گذشته تلاش‌های گسترده‌ای از سوی بسیاری از پژوهشگران در راستای معرفی بیومارکری جهت تشخیص غیرتهاجمی این بیماری صورت گرفته است و کلپروتکتین یکی از بیومارکرهایی است که در این زمینه مطرح می‌باشد. این بیومارکر در واقع یک پروتئین 36 کیلو دالتونی است که به ‌وسیله گرانولوسیت‌ها، مونوسیت‌ها و سلول‌های اپی تلیال سنگفرشی (به ‌غیر از سلول‌های موجود در پوست نرمال) تولید می‌شود. این پروتئین با خاصیت مهاری بر روی باکتری‌ها و قارچ‌ها جزئی از سیستم ایمنی ذاتی به‌ شمار می‌رود. با توجه به ایجاد صدمه بافتی در مخاط روده در بیماری‌های التهابی روده، منجر به لکوسیتوز و رهاسازی محتویات این سلول‌ها در لومن روده می‌شود و همچنین به ‌دلیل آنکه بیش از 60 درصد پروتئین‌های سیتوزولی گرانولوسیت‌ها و ماکروفاژها از کلپروتکتین تشکیل یافته است، از این پروتئین به ‌عنوان مارکر تشخیصی التهاب روده استفاده می‌شود.