در این مطالعه از 53 منبع که در بین سال های 1983 الی 2018 در ارتباط با بیماری های قلبی و عروقی و بیومارکرهای مربوط به آن به چاپ رسیده اند استفاده شده است. این منابع با استفاده از جست و جوی کلید واژه های بیماری های قلبی و عروقی (cardiovascular disease)، بیومارکرهای قلبی ( cardiac biomarkers)، التهاب قلبی و عروقی (cardiovascular inflammation) و نارسایی قلبی (heart failure) در پایگاه های اطلاعاتی Pubmed، Google scholar، Uptodate، Elsevier، به دست آمده اند. بر اساس یافته های موجود، از مارکرهای (B-type natriuretic peptide (BNP، Cardiac troponins I , T و C-reactive protein به ترتیب در تشخیص افتراقی نارسایی قلبی، آسیب های میوکارد و التهاب قلبی و عروقی استفاده کرد. بیومارکرهایSoluble source of tumorigenicity 2(sST2) و Galectin-3 (Gal-3) نیز برای تشخیص فیبروز قلبی و هایپرتروفی قلب قابل استفاده هستند، البته نسل بعدی بیومارکرها که شامل sST2, GDF-15, Gal-3 و miRNAs می شوند هنوز در بالین جایگاه مناسبی پیدا نکردند.