روش کار: پژوهش حاضر به صورت توصیفی – تحلیلی و از نوع مقطعی بود که در میان تعداد 221 نفر از کارکنان اداری – مالی، تعداد 208 نفر از کارکنان آزمایشگاه های بالینی و تعداد شش بیمارستان منتتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران با روش تمام شماری انجام شد. ابزار گردآوری داده ها برای اندازه گیری فرسودگی شغلی پرسشنامه ماسلاچ و برای وابستگی شغلی پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی صوری و روایی محتوی برای پرسشنامه فرسودگی شغلی برابر 72/0 و برای پرسشنامه وابستگی شغلی برابر 77/0 و پایایی پرسشنامه های مورد استفاده نیز با روش آلفای کرونباخ به ترتیب برابر 76/0 و 75/0 به دست آمد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار نسخه 16، برای ارائه آمار توصیفی از شاخص فراوانی نسبی و برای ارائه آمار استنباطی از آزمون های ناپارامتریک مانند همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چند متغیره بهره برداری شد. نتایج: کارکنان آزمایشگاه های بالینی در مقایسه با کارکنان اداری – مالی از فرسودگی شغلی کمتر و وابستگی شغلی بالاتری برخوردار بودند. ارتباط معنی داری بین فرسودگی شغلی و وابستگی شغلی دو گروه کارکنان با عوامل دموگرافیک آن ها نظیر سن، جنسیت، میزان تحصیلات، سابقه کار و نوع استخدام به دست آمد. همچنین بین دو متغیر فرسودگی شغلی و وابستگی شغلی در میان کارکنان آزمایشگاه های بالینی (83/0=r، 001/0=P) و کارکنان اداری – مالی (75/0=r، 001/0=P) ارتباط مثبت و معنی داری به دست آمد. نتیجه گیری: کاهش فرسودگی شغلی و افزایش دلبستگی شغلی در میان کارکنان آزمایشگاه های بالینی بیمارستان های منتخب در مقایسه با کارکنان اداری – مالی می تواند مربوط به نوع و ماهیت و شرایط شغلی آن ها باشد. ارتباط معنی دار بین فرسودگی شغلی با وابستگی شغلی کارکنان از یک روند ثابت پیروی نمی کند و می تواند تحت تاثیر افراط و اعتیاد به کار در ارتباط مثبت و یا متاثر از کاهش عوامل انگیزشی در میان کارکنان در ارتباط منفی با یکدیگر قرار گیرد. نقش شیوه رهبری، عدالت سازمانی، نوع فرهنگ سازمانی و رعایت اخلاق حرفه ای در نوع مثبت و منفی بودن ارتباط معنی دار بین فرسودگی شغلی و وابستگی شغلی کارکنان در مشاغل مختلف نقش دارد که می تواند در پژوهش های بعدی مورد توجه قرار گیرد.